انواع حساب های تجاری

انواع عاملیت تجاری

با استفاده از پرداخت اینترنتی بسیار سریع و ساده می توانید اصل این مقاله را که دارای 13 صفحه است به صورت فایل PDF در اختیار داشته باشید.

مشخصات نویسندگان مقاله انواع عاملیت تجاری

چکیده مقاله :

یکی از مهمترین نهادهای حقوقی امروزی جهت تسهیل روابط تجاری- اقتصادی داخلی و بین المللی، شرکت های عاملیت می باشند. عاملیت یک روش تامین مالی کوتاه مدت است و شرکت عامل، وظیفه اداره، وصول مطالبات و یا تنزیل اسناد تجاری و حساب های دریافتنی را برعهده دارد. همچنین وظیفه اصلی شرکت عاملیت خرید دین می باشد. قرارداد عاملیت یک توافق کلی بین صادر کننده و شرکت عامل است که به موجب آن صادرکننده مبالغ قابل وصول ناشی از قرارداد فروش کالا بین خود و مشتریان را به عامل منتقل می نماید و انواع عاملیت بستگی به همین توافقات و مذاکراتی دارد که بین صادرکننده و عامل صورت می گیرد. بر همین اساس انواع عاملیت تجاری تنوع زیادی دارد ،که هدف از انجام این تحقیق بررسی روش ها و ساختار عاملیت و همچنین تعدادی از انواع عاملیت مانند عاملیت سری و آشکار ، عاملیت مستقیم و غیر مستقیم ، عاملیت افشاء شده و افشاء نشده وعاملیت با حق رجوع می باشد. نهاد عاملیت در ایران به دلیل مواجه بودن با پاره ای ایرادات مبنایی شرعی، با وجود رواج عملی،از بستر حقوقی مناسب، قاطع و شفاف بهره مند نیست و از این رومطالعه انواع عاملیت و روش های بکارگیری آن از بعد نظری و کاربردی واجد اهمیت بسزایی است. این مقاله با ابتنا به روش توصیفی- تحلیلی در دو فصل به تعریف نهاد عاملیت و معرفی انواع رایج آن پرداخته و روش جمع آوری اطلاعات در آن به شیوه اسنادی می باشد.

کلیدواژه ها:

کد مقاله /لینک ثابت به این مقاله

کد یکتای اختصاصی (COI) این مقاله در پایگاه سیویلیکا MAYBODLAW02_466 میباشد و برای لینک دهی به این مقاله می توانید از لینک زیر استفاده نمایید. این لینک همیشه ثابت است و به عنوان انواع حساب های تجاری سند ثبت مقاله در مرجع سیویلیکا مورد استفاده قرار میگیرد:

نحوه استناد به مقاله :

در صورتی که می خواهید در اثر پژوهشی خود به این مقاله ارجاع دهید، به سادگی می توانید از عبارت زیر در بخش منابع و مراجع استفاده نمایید:

ابراهیم آبادی، مژگان و نامدار، شکوه،1394،انواع عاملیت تجاری،دومین همایش ملی عدالت ، اخلاق ، فقه و حقوق،میبد،https://civilica.com/doc/525883

در داخل متن نیز هر جا که به عبارت و یا دستاوردی از این مقاله اشاره شود پس از ذکر مطلب، در داخل پارانتز، مشخصات زیر نوشته می شود.
برای بار اول: ( 1394، ابراهیم آبادی، مژگان؛ شکوه نامدار )
برای بار دوم به بعد: ( 1394، ابراهیم آبادی؛ نامدار )
برای آشنایی کامل با نحوه مرجع نویسی لطفا بخش راهنمای سیویلیکا (مرجع دهی) را ملاحظه نمایید.

مراجع و منابع این مقاله :

لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :

مدیریت انواع حساب های تجاری اطلاعات پژوهشی

اطلاعات استنادی این مقاله را به نرم افزارهای مدیریت اطلاعات علمی و استنادی ارسال نمایید و در تحقیقات خود از آن استفاده نمایید.

تعریف صورت های مالی و هدف از تهیه آنها

شرکت های حاضر در انواع حساب های تجاری بورس موظف اند صورت مالی فعالیت های خودشان را ارائه دهند تا کلیه ذینفعان ( سهامداران و سرمایه گذاران انواع حساب های تجاری و . ) در خصوص وضعیت مالی و نحوه فعالیت شرکت مطلع باشند. در ادامه باختصار تعریفی از صورت های مالی و انواع آن و نیز توضیحاتی درباره هدف از تهیه این گونه صورت های مالی ارائه می شود.

صورت های مالی چیست ؟

نتیجه فعالیت یک شرکت در یک دوره زمانی خاص در گزارش هایی ارائه می شود که به آنها "صورت های مالی " گفته می شود. این گزارش ها دارای چارچوب و شکل خاصی می باشند که برای تهیه آن ها باید اصول حسابداری و استانداردهای مربوطه رعایت شود تا دقیق ترین و جامع ترین گزارشات درباره وضعیت و فعالیت شرکت ارائه گردد.

هدف از تهیه صورت های مالی یا گزارش های مالی :

انعکاس اطلاعات به صورت خلاصه و طبقه بندی شده درباره وضعیت، عملکرد و انعطاف پذیری مالی واحد تجاری، به گونه ای که ذینفعان بتوانند از آن برای اتخاذ تصمیمات اقتصادی خود ( به منظور پیش بینی، مقایسه و ارزیابی مبلغ یا زمان، عدم قطعی نبودن جریان های نقدی احتمالی )، استفاده کنند.

انواع صورت های مالی :

1- ترازنامه
2- صورتحساب سود و زیان انباشته
3- صورت حساب گردش سود و زیان جامع
4- صورت گردش وجوه نقد
5- صورت مالی میان دوره ای
6- صورت سرمایه

شماره های 1 الی 4 مهمترین صورت های مالی هستند که به آنها " صورت های مالی اساسی " اطلاق می شود.

۱- ترازنامه :

ترازنامه وضعیت مالی یک واحد تجاری را در یک زمان مشخص نشان می دهد. در انواع حساب های تجاری بخش های مختلف ترازنامه سه گروه دارایی ، بدهی و سرمایه ( عناصر ترازنامه ) مشخص می گردد. ترازنامه به زبان ساده مشخص می نماید که یک واحد تجاری چه میزان دارایی ، بدهی و سرمایه دارد.

۲- صورت سود و زیان :

صورت سود و زیان، نتیجه فعالیت یک واحد تجاری را با نمایش میزان درآمد و هزینه و سود یا زیان در یک دوره مشخص زمانی، نمایش می دهد.

۳- صورت سود و زیان جامع :

گزارشی که کلیه تغیرات افزایشی یا کاهشی ناشی از درآمدها یا هزینه ها اعم از تحقق یافته و یا تحقق نیافته را طی دوره مالی نشان دهد " صورت سود و زیان جامع " نامیده می شود.

۴- صورت جریان وجوه نقد :

صورت جریان وجوه نقد گزارشی است که تغییرات در وجه نقد یک واحد تجاری را که ناشی از فعالیت های عملیاتی، سرمایه گذاری و تامین مالی در یک انواع حساب های تجاری دوره زمانی مشخص است، نمایش می دهد.

برخی از زمینه های تجزیه و تحلیل صورت های مالی :

بررسی نسبت های نقدینگی، ارزیابی و بررسی میزان توان مالی شرکت در بازپرداخت بدهی های کوتاه مدت و بازپرداخت تسهیلات مالی دریافتی.
بررسی استفاده بهینه از دارایی های ثابت و منابع سرمایه ای.
بررسی وضعیت ساختار سرمایه و ساختار منابع انسانی.
ارزیابی پروژه ها و طرح های در دست اجرا.
بررسی توان و قدرت واحد تجاری در جذب مشتریان جدید و حفظ مشتریان قدیم.
تجزیه تحلیل اقلام هزینه و بهای تمام شده کالای ساخته شده و فروش رفته.
بررسی نسبت های عملیات از جمله گردش کالا و تولید به طوری که بتوان فرآیند را از هنگام تامین مواد اولیه، تولید و مدت انتظار برای توزیع و فروش و نهایتا دوره نقد شوندگی آن را بررسی و تحلیل نمود.

انواع حساب های تجاری

شرکت تجاری از طریق همکاری دو یا چند نفر با هدف بردن سود و شرکت در زیان ایجاد می شود ( نه اینکه مالی به صورت مشاع در آید. بلکه مال مشاع شده جهت کارهای تجاری به کار گرفته شده و سودی از آن حاصل شود ) . شریک باید با گذاشتن سرمایه ، در اداره شرکت و سود و زیان سهیم باشد. البته صرف همکاری برای تشکیل شرکت کافی نیست همکاری خود متضمن وجود دو عنصر است :
الف ) چند نفر به عنوان شریک باشند.
در متون حقوقی ایران برای اینکه شرکت تجاری وجود داشته باشد ، باید حداقل دو نفر با هم توافق کنند. برای تشکیل بعضی از شرکت ها نیز حضور حداقل سه نفر ضروری است . مانند شرکت های سهامی خاص. اما در اروپا یک نفر هم می تواند تشکیل شرکت دهد. ( شرکت های تک شریک )
ب) اموالی را به عنوان آورده به شرکت بیاورند.
لازمه همکاری شرکاء آوردن حصه است. " حصه " قسمتی از سرمایه اولیه شرکت است که در مجموع توسط هر یک از شرکاء تامین می شود. اصطلاحاَ حصه را " آورده " می گویند. بنابراین ، سرمایه اولیه شرکت مجموع آورده های شرکاء است .
آورده صور مختلفی دارد :
الف : آورده نقدی ( پول نقد )
ب: آورده غیر نقدی ( مال مادی : مانند خانه و زمین ؛ مال معنوی : مانند صنعت ، هنر ، کار ؛ آورده ارزی )

این گروه آورده دارای ارزش مالی هستند. مالی که آورده می شود توسط کارشناسان تقویم می شود و ارزش آن به پول تعیین می گردد. تمام سرمایه شرکتی ( به غیر از شرکت های سهامی عام ) مال مادی باشد و پول نباشد. در این صورت برای تامین پول می تواند قرض بگیرد یا مال خود را بفروشد. البته مال به قیمت کمتر از کارشناسی می تواند تقویم شود ولی بیشتر از آن نمی شود. در شرکت سهامی عام ، تمام سرمایه باید توسط اشخاصی تعهد شود ، در غیر این صورت شرکت تشکیل نمی شود. حتی مجمع عمومی موسس که متشکل از موسسین اولیه و پذیره نویسان هستند ، نیز حق کاهش سرمایه اولیه را ندارد .
در شرکت های غیر سهامی ، خود شرکاء می توانند اموال را تقویم کنند ، اما اگر مشخص شود که در این خصوص تقلب شده است ، افراد ذیربط می توانند تحت پیگرد قانونی قرار بگیرند.

به مالی گفته می شود که ارزش مالی دارد ولی قابل لمس نیست ، مانند حقوقی که در حال حاضر در جوامع مدرن بسیار شایع است. مانند حق اختراع ، حق اکتشاف ، دانش فنی ، تکنولوژی ، اسناد و مدارک و سرقفلی و . که این اموال نیز می بایست مورد تقدیم قرار گیرد.
صنعت : این سرمایه هیچ گاه در ترازنامه وارد نمی شود ، زیرا از نظر حسابداری معادل صفر است ، اما باید تقویم شود. برای این کار مدت شرکت را در نظر گرفته ، ارزش کار و هنر و مدت مورد نظر ارزیابی کرده و به عنوان سرمایه شریک منظور می کنند.
شریکی که آورده او صنعت است اگر :
1- شرکت منحل شود از سرمایه و اموال شرکت چیزی به او تعلق نمی گیرد.
2- شرکت ضرر کند ، از آورده او چیزی گرفته نمی شود و بستانکاران نمی توانند جهت وصول مطالبات خود به او مراجعه کنند.
لازم به ذکر است امور غیر قانونی مانند نفوذ به عنوان آورده تلقی نمی شود.
در سیستم حقوقی فرانسه ذکر شده ، شرکت هایی که در آن ها مسئولیت شرکاء محدود به آورده آن ها است ، قرار دادن صنعت به عنوان آورده و سرمایه ممنوع می باشد. ( چون صنعت قابل تبدیل به سرمایه برای بستانکاران نیست ) ولی در شرکت هایی مانند شرکت های تضامنی اشکال ندارد ، زیرا در شرکت های تضامنی علاوه بر دارایی شرکت ، دارایی خود شرکاء هم شامل می شود و شرکاء هر کدام به تنهایی ضامن پرداخت طلب طلب کاران می باشند.
در حقوق ایران ، قانون گذار علی الاصول در این خصوص منعی نکرده ، اما در عمل چنین چیزی وجود ندارد و صنعت به عنوان سرمایه تاکنون وارد نشده است.
کسی که سرمایه صنعتی می آورد در دارایی های اضافه بر سرمایه شریک است ، زیرا میزان و درصد سرمایه مبنای تعیین سودی است که نصیب شرکاء می شود.
خوانندگان عزیز ، می توانند سوالات خود را از طرق ذیل با ما در میان بگذارند :